Βλέποντας μόλις τώρα στην ΕΤ2, ένα ενδιαφέρον πρόγραμμα, σχετικά με αντιμετώπιση δασικών πυρκαγιών στον Καναδά και στις Η.Π.Α. δεν μπόρεσα να μην μελαγχολήσω για την απόσταση που χωρίζει την χώρα μας από την πρωτοπορία και την σύγχρονη σκέψη.
Συγκεκριμένα , στις χώρες αυτές κατανόησαν πόσο απαραίτητος είναι ο ρόλος της φωτιάς στα διάφορα οικολογικά συστήματα,και ασχολούνται με φωτιές ελεγχόμενης καύσης κ.λ.π. ενώ εδώ η συζήτηση περιστρέφετε γύρω από τους πόσους δασοπυροσβέστες προσέλαβε η κυβέρνηση ή πόσα αεροπλάνα δασοπυρόσβεσης αγοράστηκαν.
Απλό παράδειγμα η Πάρνηθα!
Πριν χαρακτηριστεί ως προστατευόμενη περιοχή, είναι βέβαιο, ότι είχε καεί άπειρες φορές, με την προστασία που της επιβλήθηκε ,(Δασαρχείο, μόνιμη δασοπ/ση, ασφυκτικός έλεγχος κ.λ.π.) έχασε σε μεγάλο βαθμό, τις ευεργετικές συνέπειες της φωτιάς,και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την αλλοίωση των χαρακτηριστικών της. (εκτεταμένη γήρανση -ασθένειες, ανάπτυξη και επικράτηση συγκεκριμένων φυτών εις βάρος άλλων και τελικά συσσώρευση μεγάλων ποσοτήτων καύσιμης ύλης, με γνωστά αποτελέσματα)
Δυστυχώς πολλοί πιστεύουν ότι προστατεύοντας κάτι, δεν το αλλάζουμε, πράγμα που είναι λάθος.
Και σαν να μη φτάνει αυτό, στην συνέχεια έρχονται οι διάφοροι "επιδρομείς", συνήθως εντελώς άσχετοι,(Δήμοι, Σχολεία, φορείς, σύλλογοι, μέχρι και bloger!;) και κάνουν την λεγόμενη "αναδάσωση".
Στην Ελληνική αυτό σημαίνει ότι φυτεύουμε σε απόσταση 2-3 μέτρων το ένα από το άλλο ή και πιο κοντά!, μικρά δενδρύλια, συνήθως πεύκα, με την ελπίδα να μεγαλώσουν και να γίνουν δάσος.
Είναι σαν να φτιάχνεις σπιτάκι σκύλου με βάση τον όγκο του όταν είναι νεογέννητο!!
Μα καλά , κανένας δεν σκέφτεται ότι κάποτε αυτά τα δένδρα θα μεγαλώσουν;
Και να πεις ότι θέλει μυαλό, όπου και να κοιτάξεις βλέπεις ενήλικα, άρα και τον ζωτικό χώρο που χρειάζεται ένα δένδρο όταν μεγαλώσει.
